HBD Shouto [TDDK]
วันนี้เป็นวันเกิดของ โทโดโรกิ โชโตะ
โปรฮีโร่หนุ่มวัยยี่สิบห้าปีผู้เป็นคนรักของ มิโดริยะ อิซุกุ…
กล่าวถึงความสัมพันของทั้งสองคนคงพูดได้เลยว่าไม่ซับซ้อนหนำซ้ำยังไปได้สวยอยู่เสมอ
ทั้งสองคนเริ่มคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมและไม่คิดว่าจะคบกันได้นานถึงขนาดนี้
จำได้ว่าตอนสมัยเรียนเพื่อนร่วมห้องยังไม่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเลยด้วยซ้ำแต่ตอนนี้คนรู้เกือบทั้งประเทศแล้ว
โทโดโรกิไม่ชอบโกหกเพราะงั้นหากใครถามว่าเขากับฮีโร่เดกุมีความสัมพันธ์กันอย่างไรชายหนุ่มมักจะตอบเต็มปากว่า
“เป็นคนรัก” หลังจากนั้นจะตามด้วยเสียงกรี้ดของสาว ๆ ที่เป็นแฟนคลับ
“กลับมาแล้ว”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับความว่างเปล่า… นัยน์ตาสองสีกวาดมองทั่วห้องรับแขกสี่เหลี่ยมแต่กลับไม่มีวี่แววคนรักของตน
โทโดโรกิรู้ดีว่าการเป็นฮีโร่นั้นแทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวเลยรวมถึงอีกฝ่ายเป็นฮีโร่อันดับหนึ่งวันนี้คงจะกลับดึกอีกเช่นเคย
ที่ผ่านมาทั้งสองคนแทบจะจัดการหาเวลาว่างนั่งจิบชาด้วยกันแทบไม่ได้
แต่เรื่องนั้นโทโดโรกิไม่สนหรอกขอแค่คืนนี้เขาได้นอนกอดอิซุกุให้หายคิดถึงก็พอ
‘สุขสันต์วันเกิดนะโชจัง!
วันนี้จะรีบกลับนะ เจอกันครับ!’
ข้อความสั้น ๆ
ถูกเขียนด้วยลายมือของอิซุกุวางไว้บนโต๊ะกลางบ้านพร้อมกล่องของขวัญใบเล็ก แค่ได้อ่านข้อความนั้นเขาก็เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวเพราะน้ำเสียงสดใสของอีกฝ่ายลอยเข้ามา
18:42 น
“ถ้ากลับช้านายโดนทำโทษแน่ อิซุกุ”
ดูเหมือนวันนี้จะได้ฤกษ์ทำโทษคนขี้โกหกเสียงแล้วนั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มร่างสูงคิดขณะนอนดูโทรทัศน์ที่กำลังฉายรายการวาไรตี้ทั่วไปอย่างนึกเบื่อนจนเปลี่ยนช่องอยู่หลายครั้ง
การทำอาหารผิดนิสัยเขามากแต่ว่าครั้งหนึ่งอิซุกุไม่สบายเขาเลยต้องกลายเป็นพ่อครัวจำเป็นทำเมนูโจ๊กพิสดารใส่เห็ดหอมขึ้นมา
ในกรณีนี้ก็เช่นกันตอนที่แฟนเขาไม่ยอมกลับบ้านนั่นแหละ
22:01 น
เกือบจะเลยวันเกิดเขาไปแล้วแต่อิซุกุก็ยังไม่กลับ โทโดโรกิเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและเป็นห่วงขึ้นมาในเวลาเดียวกัน
ทำไมยังไม่กลับล่ะไหนว่าจะรีบกลับ…
อีกใจหนึ่งมันคงเป็นความรู้สึกน้อยใจมากกว่าทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญและพวกเขาไม่เคยพลาดฉลองด้วยกันสักปี
ร่างสูงลุกขึ้นย่ำฝีเท้าแรง ๆ
เดินไปหยิบเสื้อโค้ทตัวใหญ่มาสวมอย่างรวก ๆ
ในตอนที่มือกำลังจะสัมผัสลูกบิดประตูเพื่อออกไปดด้านนอกมันก็เปิดเสียก่อน
ร่างคนอยู่หลังประตูหอบเล็กน้อยทั้งยังอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดาไม่ใช่ชุดฮีโร่แต่อย่างใด
คนตัวเล็กรีบหนีความหนาวจากนอกตัวบ้านเข้ามาในตัวบ้านแล้วโผลกอดร่างสูงที่สวมเสื้อโค้ทเพื่อควานหาความอุ่น
“กะ กลับมาแล้ว ฮื่อออ” ยังดีที่แฟนหนุ่มผมสองสียอมให้คนตัวเล็กกล่าวจบประโยคก่อนจากนั้นจึงยื่นมือไปบีบแก้มกระย้วย
ๆ ของคนผมเรือนเขียวจนร้องฮื่อขึ้นมาอย่างประท้วง
“เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“โชจัง…”
โทโดโรกิไม่ปล่อยให้คนผิดสัญญาได้เอื้อนเอ่ยคำใดทันทีที่เห็นใบหน้าของคนรักเขาก็แทบอยากจะกอดจูบเสียให้หายคิดถึงและชดเชยเวลาหลายชั่วโมงทีไม่ได้เจอกัน
ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างช้า ๆ ไม่รีบร้อนตามแบบของร่างสูง ค่อย ๆ
ดูดคลึงกลีบปากนุ่มของคนในอ้อมกอด หยอกล้ออีกฝ่ายด้วยลิ้นร้อนและดูซับความหวานในโพรงปากนุ่มจนพอใจ
“อือ”
“ไหนว่าจะกลับเร็วไง
ฉันเกือบออกไปตามแล้วนะ”
“ผมขอโทษ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา
รู้มั้ยว่าตอนที่ผมแวะร้านสะดวกซื้อเจอวิลเลินด้วยนะ”
โทโดโรกิถอนหายใจมองคนตัวเล็กเล่าเหตุการณ์ตอนเจอวิลเลินจี้พนักงานเคาน์เตอร์ให้ฟังด้วยเสียงใส
ๆ และสีหน้าที่ดูมีความสุขพิลึก
“โกรธรึป่าว ผมขอโทษจริง ๆ นะ”
“ทำหน้าแบบนั้นจะโกรธลงได้ยังไง”
ว่าแล้วเขาก็อุ้มร่างคนตัวเล็กกว่าไปที่โซฟาเสื้อโค้ทตัวหนาที่เพิ่งสวมถูกถอดทิ้งกองไว้ตรงพื้นอย่างรวดเร็วตามด้วยร่างของอิซุกุที่ถูกโทโดโรกิกอดฟัดเหวี่ยงอยู่บนโซฟา
“อ้ะ โชจัง! กัดผมอีกแล้วหยุดเลย อือออ”
คนถูกถามไม่ยอมตอบคนถูกกระทำขัดขืนไม่ได้เพราะคนที่อยู่ข้างบนไม่พูดอะไรเอาแต่ใช้จมูกซุกไซร้วนอยู่แถวซอกคอเสียจนสมองมัวไปหมด
ทั้งยังมือมือสองข้างไม่อยู่นิ่งไล้ลูบแผ่นหลังเลิกเสื้อยืดตัวสีเขียวอ่อนขึ้นจนแผ่นอกสัมผัสถึงความเย็น
“โช …โชจังมันเย็น” ใบหน้าหวานแดงก่ำทั้งเขินทั้งหนาวถึงจะรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
แต่อย่างนั้นมันก็น่าอายอยู่ดีอีกอย่างคือเพิ่งเหนื่อย ๆ เหงื่อท่วมตัวมา
“อยากแช่น้ำอุ่น”
อิซุกุเลือกที่จะใช้น้ำเสียงออดอ้อนอีกฝ่ายให้หยุดการกระทำแสนใจร้อนนั่นเสียก่อน
แน่นอนมุขนี้ใช้ได้ผลกับแฟนหนุ่มของเขาเสมอแหละ
โทโดโรกิหยุดแล้วมองเจ้าของดวงตาสีมรกตที่กระพริบตาปริบเหมือนลูกกระต่ายใต้ร่างของตน
เขาแพ้สายตาและท่าทางออดอ้อนของอิซุกุจึงต้องหยุดทั้งยังตามด้วยเสียงถอนหายใจยาว ๆ
ก่อนะจปล่อยร่างสีขาวให้เป็นอิสระแล้วลุกขึ้นมานั่งอย่างคนปกติ
“จริงสิ แล้วของขวัญ…” อิซุกุชะเง้อมองกล่องของขวัญบนโต๊ะที่มีร่องรอยการถูกแกะเรียบร้อยอย่างตื่นเต้น
ไม่รู้ว่าโทโดโรกิจะชอบไหมแต่ว่าของขวัญทุกชิ้นที่ให้น่ะเขาทำเองทุกครั้งเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นผ้าพันคอหรือสมุด
“ชอบมั้ย ผมทำเองกับมือเลยนะ”
“ชอบอยู่แล้ว”
โทโดโรกิหยิบตุ๊กตาผ้าที่หน้าตาเหมือนเขาออกจากจากกล่องให้อิซุกุดู
“ แต่ไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่เพราะตัวจริงหล่อกว่า”
“เดี๋ยวสิ! นั่นมันตุ๊กตานะจะหล่อเหมือนตัวจริงได้ไงเล่า!” อิซุกุพองแก้มส่วนโทโดโรกิยิ้มบางแล้วยีหัวคนข้างตัวเล่นจนโวยวายขึ้นมาว่าทำผมยุ่ง
เขาก็ตอบกลับไปอีกว่าผกติผมก็ยุ่งอยู่แล้วมิโดริยะเลยพองแก้มยิ่งกว่าเดิมแล้วหนีไปอาบน้ำซะงั้น
“นี่ๆ โชจังพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันเถอะ
ฉลองวันเกิดย้อนหลังให้นายด้วย ผมจะลางานนะ”
อิซุกุพูดแล้วกลิ้งไปมาบนเตียงนอนนอนใหญ่ที่มีร่างของโทโดโรกินอนอยู่ด้วย เจ้าตัวไม่ได้ตอบอะไรเพียงตอบอืมแล้วดึงตัวร่างเล็กมากอด
“อยากไปไหน อย่าบอกนะว่าทะเล”
“ยังไม่ได้คิดไว้เลย แต่ว่า…”
“งั้นนอนอยู่บ้านให้ฉันกอดทั้งวันได้ไหม”
คราวนี้ฝ่ายที่ใจอ่อนก็คงเป็นอิซุกุเองแล้วล่ะโทโดโรกิพูดเสียงอ่อนขนาดนั้นจะไม่ได้ได้ยังไงกันล่ะ
มันไม่ใช่ทุกวันที่ทั้งสองคนจะว่างจากงานแบบนี้เพราะงั้นถือเป็นของขวัญวันเกิดให้แฟนหรุ่มรวบกับปีใหม่ที่ไม่ได้ฉลองเลยก็แล้วกัน
“ได้สิครับ”
“สำหรับวันนี้สุขสันต์วันเกิดนะ
โชจัง”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น