DREAM [TDDK]

โทโดโรกิฝัน…ฝันถึงมิโดริยะ

แต่ไม่ใช่ฝันปกติ เขาฝันว่าได้มีเซ็กส์กับมิโดริยะ

ดวงหน้าหวานนัยน์ตาสีมรกตฉ่ำเยิ้มจ้องมองมาที่เขา ริมฝีปากของเราประกบกันดูดดึงผลัดกันรุกและรับอย่างไม่มีใครยอมใคร

ตอนที่ได้บดเบียดความเป็นชายเข้าไปมันรู้สึกดีจนใจหาย     สะโพกทรงสวยของร่างบางกำลังบดเบียดรับสัมผัสของเขาอยู่

 มิโดริยะครางชื่อเขาแขนเล็กโอบรอบคอไว้แน่นร่างกายเราปะทะกันทุกส่วน แนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง

เราจูบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในค่ำคืนแห่งบทรักร้อน โทโดโรกิไม่เคยคิดว่าเซ็กส์มันจะรู้สึกดีมากมายขนาดนี้แล้วยิ่งเขาได้ทำกับคนที่ชอบมันช่างเป็นกิจกรรมรักที่ไร้ที่ติ เขาโอบกอดร่างที่บางกว่าตัวเขาเอาไว้แน่นราวกับหากปล่อยจะหลุดมือไป

“โทโดโรกิคุง”

คนตัวเล็กเริ่มร้องครางไม่เป็นภาษา เขาไม่เคยคิดเลยว่ามิโดริยะจะตัวเล็กขนาดนี้หรือเพราะเขาตัวสูงไป แขนเพียงข้างเดียวก็โอบได้รอบตัวแล้ว ตัวเล็กมากจริง ๆ

ค่ำคืนนี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน

“มิโดริยะ ชอบนะ ชอบที่สุดเลย”

แต่หากว่าโทโดโรกิเข้าใจผิด มันไม่ใช่ฝัน

เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพบว่าตัวเองนอนเปลือยท่อนบนอยู่เท่านั้นยังคงไม่มีอะไรน่าตกใจเมื่อคืนอาจจะร้อนแล้วละเมอถอดเสื้อก็ได้ ร่างสูงยันตัวลุกนั่งบนเตียงคิงไซส์ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ดวงตาที่พร่ามัวทำให้เห็นก้อนผ้าห่มที่กองอยู่ข้างๆ ตัว

ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจจนตอนที่ไอ้ก้อนผ้าห่มของเขามันครางอืออาขึ้นมานั่นแหละเขาถึงกับกระโดดโหยงออกจากที่เตียงไปยืนตั้งกาดพร้อมรบทันที

ใครนอนอยู่บนเตียงเรา

เมื่อตั้งสติได้เหตุการณ์เมื่อคืนซึ่งเข้าใจว่าเป็นความฝันก็ลอยมาในใจของชายหนุ่มภาวนาแค่ว่าขอให้ไม่เป็นคนในฝันจริง ๆ ก็พอ

ถ้าเป็นมิโดริยะคงจะมองหน้าไม่ติดกันไปหลายวัน

สองขาก้าวยาว ๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะเปิดผ้าห่มที่คลุมร่างขดงอเบามือเพื่อกันไม่ให้คนหลับตื่น

พรึ่บ!

พระเจ้า พระเจ้ากำลังแกล้งเขาให้ตายเถอะ…

เรือนผมสีเขียวยุ่งเข้ากับใบหน้าหวานเปื้อนกระที่กำลังหลับพริ้มอยู่ ริมฝีปากอิ่มที่เขาจูบเมื่อคืนยังงึมงำไม่เป็นคำพูดแล้วร้องอือควานหาความอบอุ่นของผ้าห่ม

มิโดริยะนอนอยู่บนเตียงเขา

ขณะเดียวกันโทโดโรกิเริ่มกังวลขึ้นมา นี่เขาทำอะไรลงไปนั่นไม่ใช่ฝันหรอกหรือแล้วเมื่อคืนมิโดริยะเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่คอนโดของเขาได้ล่ะ

“อือ… โทโดโรกิคุง ?” ร่างเล็กงึมงำขึ้นมาทั้งที่นอนอยู่ดวงตาสเขียวหม่นมองมาทางเขา เราทั้งคู่สบตากันพอดียืนยันว่าไม่ใช่ฝัน ในตอนนั้นชีวิตของโทโดโรกิมีแต่คำว่า ชิบ—

“โทโดโรกินายทะเลาะกับมิโดริยะหรอ” ด้วยสีหน้ากังวลใจที่เกิดขึ้นกับฮีโร่โชโตะมาสองสามวันแล้วทั้งยังเวลาทั้งสองคนเจอกันก็มีท่าทีแปลกๆ อย่างเช่น ไม่มองหน้ากันซึ่งฝ่ายมิโดริยะจะเริ่มก่อนหรือการขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วหายไปเลยอิดะจึงอดสงสัยไม่ได้จนต้องเอ่ยปากถาม

“….เรื่องนั้น” โทโดโรกิลังเลว่าจะตอบอย่างไรเพราะทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะกันมิโดริยะเองไม่ได้ด่าเขาหรือว่าทำท่าทีก้าวร้าวเลยเพียงแค่คุยกันนิดหน่อย นิดหน่อยจริง ๆ

“โทโดโรกิคุง ขอใช้ห้องน้ำได้ไหม”

“ดะ ได้สิ”

“ขอบคุณครับ”

“มิโดริยะให้ฉันช่วย”

“ไม่ต้อง”

กว่าจะผ่านสถานการณ์อันแสนน่าอึดอัดมาได้ทำเอาโทโดโรกิเกือบร้องไห้ไปหลายครั้งแทบจะเสียความเป็นตัวเอง มิโดริยะทำท่าตะลึงนิดหน่อยแล้วช็อคไปสักครู่ตามด้วยการขอใช้ห้องน้ำแล้วปล่อยให้คนผิดนั่งจมอยู่กับความทุกข์คนเดียวนานครึ่งชั่วโมง เขาขอโทษอีกฝ่ายไปแล้วและอธิบายทุกอย่างเรื่องก็ดูจะผ่านไปด้วยดีหรอกถ้าหากว่าตั้งแต่วันนั้นมิโดริยะก็เริ่มไม่มองหน้าเขา โทโดโรกิเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยการจะมองหน้าคนที่เคยนอนร่วมเตียงทั้งที่ไม่ได้มีความสัมพันในทางชู้สาวหรือแฟนแต่กลับเป็นแค่เพื่อน

เพื่อนที่คิดเกินเพื่อน

ถ้าวันนั้นเขาควบคุมตัวเองได้แล้วไม่เมาจนขาดสติทั้งคู่เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ ทั้งที่เขาไม่น่าจะเมามากแท้ๆ ฝ่ายที่เมาน่ะมันมิโดริยะไม่ใช่หรือล่ะ!?

“อันที่จริงก็ไม่ได้ทะเลาะ รึป่าวนะ” ประโยคหลังของโทโดโรกิแผ่วลง

“แน่ใจนะ พวกนายไม่มองหน้ากันมาสองวันแล้ว”

“ช่วงนี้งานเยอะน่ะ”

“ถ้าพวกนายสองคนมีอะไรก็หาเวลาคุยกันซะนะ ปล่อยให้เข้าใจผิดนานๆ มันไม่ดี” อิดะแนะนำเสียงเรียบไม่เสียชื่อคนเคยเป็นหัวหน้าห้องสมัยมัธยมจริง ๆ พึ่งพาได้ให้คำแนะนำดีละเป็นห่วงทุกคนราวกับครอบครัวเดียวกัน ใส่ใจเพื่อนดีนะ

“อา ขอบคุณนะ”

ที่บอกว่างานยุ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องจริงซะทีเดียวเพราะวันนี้โทโดโรกิเลิกงานแล้วแถมเขายังไม่อยากกลับไปคอนโดสักเท่าไหร่จึงย่ำเท้าวนอยู่แถวสวนสาธารณะมาเกือบชั่วโมงอย่างไร้จุดหมาย นัยน์ตาสองสีสอดส่องไปทั่วผืนหญ้าสีเขียวสลับกับท้องฟ้าสีส้มอมเหลืองในยามเย็น เขาตัดสินใจนั่งเก้าอี้ไม้ตัวยาวข้างๆก่อนจะหลับตาพูดกับตัวเองเสียงเบา

“ฉันพูดอะไรผิดไปนะ มิโดริยะ”

“ท่าทางแบบนั้นมันไม่ใช่นายเลย โกรธฉันมากเลยสินะ”

“ไม่ได้โกรธสักหน่อย” น้ำเสียงคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมาสองวันดังขึ้นโทโดโรกิลืมตาสะดุ้งลุกไปนั่งหลังตรงแล้วเจอคนที่อยากเจอยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าในชุดไปรเวท ในหัวมีคำพูดมากมายอยากจะพูดกับอีกฝ่ายแต่สับสนว่าจะพูดอะไรก่อนดีระหว่างทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กับคำว่าขอโทษ ฝ่ายมิโดริยะเองไม่ปล่อยให้โทโดโรกิที่ดูอ้ำอึ้งพูดเขาจึงเริ่มพูดก่อน

“อิดะคุงน่ะ…บอกว่านายทำหน้าเศร้าตลอดแล้วยังถามอีกว่าทะเลาะกับผมหรือป่าว” มิโดริยะพูด

“ผมไม่ได้โกรธนายนะโทโดโรกิคุง ก็แค่…”

แค่…?

“อาย”

มิโดริยะพูดแล้วยกมือปิดหน้าโทโดโรกิเห็นใบหูสีขาวเริ่มขึ้นสีแดงเจือๆ ก็ตกลงเชื่อว่าอีกฝ่ายเขินจริง มิโดริยะไม่ใช่โทโดโรกิที่จะนิ่งได้ทุกสถานการณ์และใบหน้าเรียบเหมือนฉาบปูนไว้สิบชั้นได้ตลอด อีกฝ่ายเป็นคนที่เก่งเรื่องการแสดงออกให้คนอื่นสบายใจเสียมากกว่าใบหน้ายิ้มนั่นซ่อนอะไรไว้ข้างในเสมอแต่เวลาเขินมักจะเผลอแสดงออกอย่างจริงใจทุกครั้ง อย่างเช่นตอนนี้

“แต่ก็…โกรธนิดหน่อย”

“ฉันขอโทษ!” โทโดโรกิที่เงียบอยู่นานพอมิโดริยะพูดย้อนกลับมาว่ามีโกรธนิดหน่อยเขารีบลุกขึ้นแล้วโค้งตัวกล่าวขอโทษทันที

“ฉันไม่ได้ตั้ง…”

“มะ ไม่ต้องมาพูดเลยนะว่าไม่ได้ตั้งใจทั้งที่เสร็จข้างใน…อ้ะ ฮื่อ” คนตัวเล็กยืนสั่นรีบยกมือมาปิดปากตัวเอง อวัยวะที่ใช้เปล่งเสียงถูดปิดไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำมากกว่าเดิม

“ละ ลืมที่ผมพูดเถอะ”

“จะลืมได้ยังไงฉันเป็นคนทำ…”

“อ๊า!! บอกว่าอย่าพูดไงนายไม่สงสารผมบ้างหรอ ฮึก อายจะแย่อยู่แล้ว” พูดแล้วก็เขินแทบจะร้องไห้ความรู้สึกมันมั่วกันไปหมด

“อา โทษที”

“เรื่องแบบนั้นเพื่อนเขาไม่ทำกันสักหน่อย นายอาจจะเกลียดผมก็ได้” จะให้ทนมองหน้ากันได้ยังไงในเมื่อเรื่องแบบนั้นมันเกิดไปแล้วความสัมพันทั้งสองคนก็ต้องเปลี่ยนไปตอนนี้คงไม่ใช่เพื่อนแล้ว

นี่แหละโอกาสโชโตะ บอกมิโดรยะไปสิว่านายไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน…การจะก้าวข้ามคำนี้ไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะเพรั้นตอนนี้แหละพูดไปสิ

จิตใต้สำนึกของเขาบอกแบบนั้นมิโดริยะอยู่ตรงหน้าเขาแล้วยอมคุยด้วยแล้วแม้จะงอแงนิดหน่อยแต่ตอนนี้เป็นโอกาสเดียวจริงๆ ที่เขาจะบอกความรู้สึกให้อีกฝ่ายรู้แม้โอกาสตอบรับจะน้อยแต่ก็ขอให้ได้พูด มิโดริยะต้องเข้าใจแน่นอนว่าที่ทำไปวันนั้นเขาตั้งใจ

“ความจริงฉันชอบนาย ชอบมากด้วย”

ในที่สุดโทโดโรกิก็ยอมพูดออกมา มิโดริยะได้ยินก็แอบลอบยิ้มขึ้นมาในใจ

โทโดโรกิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเอื้อมมือไปวางที่กลุ่มผมเส้นสีเขียวนุ่มอย่างอ่อนโยนแล้วออกแรงสัมผัสนิดหน่อย ท่าทีมิโดริยะดูสงบลงแล้วมองเขาตาปริบๆ

“วันนั้นก็ทำไปเพราะตั้งใจนั่นแหละ ขอโทษนะที่ทำอะไรให้นายไม่ชอบ”

“ผมยังไม่ได้พูดเลยนะว่าไม่ชอบ”

หา….?

“ถ้านายบอกผมให้เร็วกว่านี้เราคงเป็นแฟนกันไปแล้ว”

มิโดริยะพูดอะไรเนี่ย! ในหัวโทโดโรกิกำลังปวดหนึบรู้สึกว่าถูกคนตรงหน้าเอาไม้มาตีหลายๆครั้ง ท่าทางอารมณ์ดีของคนผมยุ่งนั่นมันอะไรกัน… หรือว่า

“นาย…แกล้งฉัน”

มิโดริยะไม่ตอบแต่หัวเราะในลำคอ

“มิโดริยะ!”

“อุ๊ ขอโทษที แต่ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่านายชอบผมก็เล่นพูดทั้งคืนแบบนั้น” มิโดริยะยิ้ม

อา…ไอ้ท่าทางกับนิสัยขี้แกล้งนั่นมาจากไหนกันนะ ผีร้ายตัวไหนมันสิงมิโดริยะที่น่ารักของเขากัน แสดงว่าที่อีกฝ่ายบอกว่าโกรธก็แกล้งกันมาตลอดเลยสิ นี่เขากำลังถูกแกล้ง?

“’งั้น…”

“คืนนั้นคนที่เมาน่ะคือนายต่างหากเล่า โทโดโรกิคุง”