ฉากพิเศษ Happy new year!!!
"รักคัตจังที่สุดเลย! รักโทโดโรกิคุงที่สุดเลย!" มิโดริยะพูดซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบพร้อมกับมองแหวนวงเล็กกระทัดรัดที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองและนอนกลิ้งไปมาบนเตียง
"ของคัตจังก็เหมือนกับผมเป๊ะเลย!" มือเล็กคว้ามือของอีกคนมาดูแหวนที่เหมือนกันพร้อมกับยิ้มไปด้วย
"ก็เหมือนดิ สั่งทำแบบเดียวกัน" ท่าทางมิโดริยะดีใจมากเขาอารมณ์ดีจนไม่ยอมหลับยอมนอนเลยทีเดียวและยังยิ้มตลอดอีกด้วย
"งั้นเมื่อเช้าโทโดโรกิคุงก็ไปซื้อนี่สินะครับ!?" มิโโริยะหันไปทางโทโดโรกิที่นอนนิ่งอยู่
"อือ" เขาตอบสั้นๆและหันมาหามิโดริยะลูบผมนุ่มๆของร่างเล็กข้างๆด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
"ว่าแต่ทั้งสองคนทะเลาะอะไรกันหรอ?" คนตัวเล็กถามอย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก..ตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจแล้วนายพักผ่อนเถอะ" โทโดโรกิพูดเลี่ยงไม่ตอบคำถามเขาดึงมิโดริยะเข้ามากอดและบอกให้นอนได้แล้ว
"เอ๋ ก็ผมอยากรู้นี่"
"อยากรู้ทำไมไม่ถามฉันบ้างล่ะ หืม?" บาคุโกวพูดขึ้น
"งั้นผมถามคัตจังก็ได้" มิโดริยะหันมาทางบาคุโกวที่นอนอยู่ทางขวา คนผมบลอนด์ยิ้มในใจอย่างมีความสุขเขาลุกขึ้นปิดไฟทำให้ห้องมืดแต่ยังมีแสงสว่างจากพระจันทร์ที่ส่องแสงมาทางบานหน้าต่างตรงปลายเตียง เขากลับมานอนที่เดิมและโอบเอวมิโดริยะเอาไว้พร้อมกับกระซิบว่า
"ก็เถียงกันเรื่องใครจะได้ 'ทำ' ก่อนยังไงล่ะ" น้ำเสียงขี้เล่นของบาคุโกวทำเอาร่างเล็กขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งที่อากาศไม่ได้เย็นเลยสักนิดนั่นทำให้รู้ว่าควรนอนได้แล้วไม่น่าถามเลย บ้าจริง!
"อือ..งั้น..ราตรีสวัสดิ์นะครับ" มิโดริยะหลับตาลงและหันไปทางโทโดโรกิทันที
"เดกุ! คิดว่ามาชวนฉันพูดเรื่องแบบนี้แล้วจะนอนหลับง่ายๆะโว้ย!"
จะไม่ทนแล้ว!
นั่นคือสิ่งที่เขาคิดตอนนี้ส่วนโทโดโรกิที่ดูจะไม่คำอะไรอยู่เฉยๆ แต่ความจริงกำลังยิ้มบางๆอย่างมีความสุขกับคนตัวเล็กในอ้อมกอดพอถูกบาคุโกวแย่งไปก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที
"คะ..คัตจัง.." แก้มสีขาวของมิโดริยะถูกย้อมเป็นสีแดงจากอาการเขินรุนแรง...การนอนอยู่ใต้ร่างของบาคุโกวถึงจะบ่อยแล้วแต่ก็ยังสร้างความตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้สัมผัส..ลมหายใจของร่างเล็กเริ่มรุนแรงขึ้น..
"อะไรเล่า" คนที่ถูกเรียกชื่อหันหน้าไปทางอื่นหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
"บาคุโกวไม่ใช่ว่าให้ฉันทำก่อนหรอกหรอ" โทโดโรกิพูดเสียงเรียบ
"ฉันบอกตอนไหน..ไม่สักหน่อย!" นัยน์ตาสีแดงอำพันฉายแววคัดค้านขึ้นมาเชิงไม่เห็นด้วย
"งั้นมิโดริยะ..จะให้ใครทำก่อนหรอ?" โทโดโรกิหันไปถามมิโดริยะ
"มะ...มาถามผมไม่ได้สักหน่อยไม่มีใครได้ทำทั้งนั้นแหละ..ผมจะ..นอน" เสียงค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆจากแรงกดดันของสายตาทั้งสองคน..
"ไม่ได้ทำตั้งหลายอาทิตย์แล้วนี่...มิโดริยะ" คนผมแดงพูดด้วยน้ำเสียงฟังดูออดอ้อนให้ร่างเล็กใจอ่อน
ทำให้ร่างบางไร้ทางเลือก..ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำสักหน่อย! ก็มันเขินนี่นา!! มิโดริยะยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้และตอบกลับไปเสียงเบา
"ถะ..ถ้านิดเดียว..ก็ได้โทโดโรกิคุง" มือเย็นของโทโดโรกิเข้าโอบท้ายทอยร่างบางให้เข้าประชิดหน้าเขายิ้มอย่างพอใจและหันไปพูดกับบาคุโกว
"วันนี้ฉันทำก่อน" บาคุโกวเห็นอย่างนั้นก็ถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างก้าวร้าวและยอมปล่อยมิโดริยะโดยดี โทโดโรกิยิ้มอีกครั้งเขาคว้าตัวร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขนและกดจูบหวานลงบนริมฝีปากนุ่มสีเชอรี่
"อือ..อือ" เสียงครางตอบรับจากรสจูบแสนหวานเป็นที่พอใจแก่ร่างสูงไม่น้อย
"ไอ้แมวขโมยเอ้ย" บาคุโกวพูดเขาอยู่นิ่งไม่ได้หลังจากได้ยินเสียงครางหวานๆของร่างบางแล้ว...
อยากได้ยินอีก...อยากให้มันครางชื่อเรา..
มือหยาบสอดเข้าใต้เสื้อสีขาวตัวบางจากด้านลังสัมผัสเนื้อนิ่มราวกับขนมอย่างอ่อนโยน...
"เดกุ..." เสียงกระซิบแผ่วเบาที่หูทำให้ร่างที่ถูกสัมผัสเริ่มสั่นมากกว่าเดิม มือหนาค่อยๆสัมผัสตุ่มไตนุ่มใต้ผ้าขาวอย่างสนุกมือ...เขาทำอย่างที่ชอบทำ
"อ่ะ..อือ..คะ..คัต..จัง" เสียงครางออกมาหลังจากโทโดโรกิถอดจูบและหันไปสนใจต้นคอขาวของมิโดริยะที่ตอนนี้ดูเซ็กซี่มาก..เม็ดเหงื่อค่อยๆซึมออกมาจากทุกส่วนของร่างกายจากอากาศที่เริ่มร้อนรอบตัว
คนผมแดงกดจมูกลงตรงซอกคอขาวและสูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคยของร่างบาง
"มิโดริยะเนี่ย...หอมจัง..หอมมาก" มือที่ว่างอยู่ของโทโดโรกิสอดเข้าไปแตะสัมผัสร้อนบริเวณช่วงร่างของคนตัวเล็ก
"ฮือ" มิโดริยะร้องออกมาอย่างประท้วงใบหน้าแดงกำริมฝีปากบางที่สั่นระริกด้วยความเขินอายควบไปด้วยต้นขาสีขาวที่เผยให้เห็นจากกางเกงขาสั้นที่บาคุโกวดึงขึ้นมา...เสียงหอบหายใจถี่นั่นยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่เข้าไปอีก! แค่นี้ก็จะอดใจไม่ไหวแล้ว
"อะ..! โท..โทโดโรกิ..คุง" ร่างเล็กกระตุกร้องลั่นความเสียวซ่านแล่นผ่านจากท่อนล่างที่ถูกกอบกุมโดยมือใหญ่ตอนนี้เหมือนเป็นหน้าที่ของโทโดโรกิคนเดียวเขาเลียริมฝีปากตัวเองอย่างพอใจที่ได้สัมผัสมิโดริยะอย่างเต็มที่และขยับ ส่วนบาคุโกวได้แต่อดใจรอให้โทโดโรกิได้ทำก่อนเขาเพียงแค่สัมผัสร่างเล็กเท่านั้นมือยังคงสัมผัสเนินอกแบนราบของมิโดริยะไม่เบื่อ
"อ่ะ..คัตจัง..กัด" มิโดริยะพูดเสียงหลงเนื้อตัวเกร็งไม่ขยับไปราวสามวิ
"ทำไม กัดไม่ได้รึไง"
"ปะ..ป่าว..มันเจ็บ..อือออ" ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องกลืนลงคอไปโทโดโรกิกดจูบอีกครั้งและเริ่มรุกล้ำไปในโพรงปากหวานอย่างรุนแรกจนพอใจและผละริมฝีปากออก
"หวานจังเลยนะ"
"กะ..ก็..กินเค้กมา"
"เร็วๆดิวะ" บาคุโกวเริ่มหงุดหงิดและพูดออกมาสีหน้าที่อดกลั้นสุดขีด
"อืม..." มือร้อนค่อยๆขยับอีกครั้งทำเอาร่างบางร้องเสียงหลงจากสัมผัสเสียวซ่านจากข้างล่างไม่นานก็ปล่อยน้ำรักสีขาวเปรอะบริเวณท้องน้อย
"ทำเลอะเทอะอีกแล้วนะแกเนี่ย..." บาคุโกวดึงมิโดริยะให้หันมาหาตัวเองด้วยแรงที่แทบจะไม่หลงเหลือของร่างเล็กนั้นทำให้ยอมทำตามโดยง่ายแขนบางๆ รีบโอบรอบต้นคอของผมอารมณ์ร้อนตรงหน้าเอาไว้เป็นที่ยึดเกาะ
"ถอดเสื้อ" บาคุโกวออกคำสั่งเสียงแข็ง...ตอนนี้เขาอยากจะทำรอยไว้ที่คอขาวๆของมิโดริยะจะแย่อยู่แล้ว อยากกัด อยากเห็นผิดขาวๆ ร่างเล็กกลั้นใจถอดเสื้อสีหน้ายังคงแดงก่ำเหมือนเดิม
"อ้ะ!" เขารีบกอดร่างสูงตรงหน้าทันทีที่ช่องทางรักด้านหลังถูกสัมผัส..เจลหล่อลื่นที่ถูกเทราดตั้งแต่สะโพกลงไปถึงข้างหลังทั้งเย็นทำให้สะดุ้งอีกครั้ง
นิ้วเรียวยาวสอดเข้าในช่องทางรักและขยับอย่างชำนาญไม่รีบร้อนเพื่อให้ร่างเล็กพร้อมที่สุดเขาค่อยๆเพิ่มเข้าไปอีกนิ้ว
"อึก..อือ" มิโดริยะครางเสียงต่ำอย่างอดกลั้น รู้สึกตัวอีกทีที่ต้นคอก็มีแต่รอยเต็มไปหมดแล้ว...
"อ่า..มิโดริยะ..ไม่ไหวแล้ว" คนสั่นเครือแสดงถึงความอดกลั้นอารมณ์ของร่างสูงถึงขีดจำกัดแล้ว
"อะ..เดี๋ยวสิครับมัน..อื้อ!!" เขายังไม่พร้อม..แต่ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อนเพรราะความรู้สึกจุกแน่นเข้ามาแทนที..แก่นกายใหญ่ค่อยสอดเข้ามาในช่องทางรักสีหวานฉ่ำ
"อึก..!" ร่างแกร่งพยายามทำให้ช้าที่สุด...เขาค่อยๆสะกดอารมณ์ของตัวเองทีละนิดและทำช้าๆ
"อ๊า! โท..โทโดโร..กิคุง..อือ..แฮ่ก---" ริมฝีปากถูกครอบครองโดยบาคุโกวอีกครั้งเขากดจูบเร่าร้อนจนทำให้ลืมความเจ็บไปได้ในช่วงเวลาหนึ่ง มือเล็กที่เกาะไหล่อยู่หมดแรงแทบจะล้มลงไปกองเพราะความเสียวจากช่องทางหลังที่เชื่อมต่อกันอยู่
"เดกุ..อ่า ไม่ไหวแล้ว บ้าเอ้ย!" อีกฝ่ายสบถคำหยาบคายออกมาอีกครั้งเขากัดลงที่ผิวนุ่มของมิโดริยะอย่างโมโหจากอารมณ์ที่ยังไม่ได้ถูกปลดปล่อย..ผิวขาวที่เคยเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยกัดและตราประทับสีกุหลาบ..
"อึก..อ๊า! เจ็บนะคัตจัง..กัดเบาๆสิ..ฮื่อ" มิโดริยะพูดทั้งหอบหายใจเหนื่อย
"เร็วสิวะไอ้ครึ่งสี"
"ใจเย็นสิบาคุโกวนี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย" หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มขยับ
"อือ.." ร่างเล็กครางเสียงเบา..ความรู้สึกเจ็บค่อยๆ แผ่เข้ามาจนต้องครางออกเสียงดังแทบไม่เป็นภาษามือเล็กจิกลงแผ่นหนังแกร่งของบาคุโกวสะโพกสวยยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ โทโดโรกิเริ่มกดเสียงต่ำและแทบควบคุมสติตัวเองไม่อยู่..
"เรียกชื่อฉันสิ.." ร่างสูงกระซิบและขบเม้มใบหูเล็กอย่างหลงใหล
"ชะ..โชโตะ..คุง" ความรู้สึกดีหลังจากได้ยินมิโดริยะเรียกชื่อเขาออกมา..ครั้งแรก
มิโดริยะเนี่ย...น่ารักจริงๆ ถ้าทำแบบนั้นต้องถูกโกรธแน่ๆเลย
"อ๊า! อึก..จะ..เจ็บ..โชโตะคุง อึก!" มิโดริยะร้องออกมาเมื่อคนข้างหลังเริ่มออกแรงขยับสะโพกแรงขึ้นเรื่อยๆ มือเขาเริ่มสัมผัสแก่นกายร่างเล็กอีกครั้งและขยับมันพร้อมกัน
"มิโดริยะ..อ่า.."
"อืื้อ! แฮ่ก..แฮ่ก" ร่างเล็กปลดปล่อยอีกครั้งพร้อมกับโทโดโรกิที่ปล่อยใส่ข้างหลังอย่างไม่บอกไม่กล่าว
ทำเอาร่างเล็กพองแก้มโมโห "โชจัง...แกล้งผมรึไง"
"ป่าวซักหน่อย..มิโดริยะ"
"ถอยเลย..!" บาคุโกวออกคำสั่งและฉุดมิโดริยะเข้ามานั่งตัก
"เอ่อ..คัตจัง.." ร่างสูงตรงหน้าไม่พูดอะไรเขาเริ่มประกบจูบอย่างเราร้อนเหมือนโหยหากันมานานมือสัมผัสยอดดอกสีชมพูตรงหน้าอกแบนสร้างความเสียวซ่านให้ร่างเล็ก
"ไม่ไหวแล้ว" เขาพูดเสียงเบา "นี่ครั้งที่สองแล้วเพราะงั้น...ชั้นจะเข้าไปทีเดียวแล้วกัน" แก่นกายค่อยๆสอดเข้าทางช่องทางรักเขาสอดเข้าไปในครั้งเดียว
"อ๊า! คัตจัง..บ้า! บ้า!" มิโดริยะร้องออกมามือก็กดจิกแผ่นหลังของบาคุโกวลึกขึ้น ตอนนี้เขาไม่สนว่าจะถูกด่าว่าอะไรหรือถูกด่าแค่ไหนก็ไม่โกรธอยู่แล้วเขาจับสะโพกเล็กและค่อยๆขยับด้วยตัวเองจนถึงจุดยอดสุดและปล่อยน้ำรักสีขุ่นในตัวร่างเล็ก ความรู้สึกร้อนรุ่มที่แล่นเข้ามาอีกทำเอามิโดริยะหลับตาอีกครั้งมือยังคงโอบกอดแผ่นหลังและจิกใช้มันไม่หยุด..ทั้งรู้สึกดี และ เจ็บในเวลาเดียวกัน...ทำให้รู้สึกว่าเป็นคนหลายใจสุดๆ
"ฮือ..พอแล้วนะครับ..เจ็บ..."
"มิโดริยะ..ไม่ได้หรอก" โทโดโรกิพูดขึ้นสีหน้าแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้ปรากฎให้เห็นบ่อยนักทำเอาร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคอยังยาก...
"ทะ..ทำไมหรอครับ..พอแล้วสิ"
"ดูเหมือนแหวนชั้นจะหายน่ะ...มิโดริยะเป็นคนเอาไปรึป่าวนะ?" มิโดริยะหน้าซีดลงทันที...
แผนสูงจังเลยนะครับโชจัง...!! บ้าไปแล้ว!!!
ร่างเล็กกรีดร้องในใจคนเดียวมองหน้าบาคุโกวที่ยกยิ้มอย่างมีความสุขพูดขึ้น
"อืม...ดูเหมือนจะต้องหากันทั้งคืนเลยนะเนี่ย..เดกุ"
"ดะ..เดี๋ยวสิ! โชจังแกล้งผมนี่นา!" มิโดริยะตะโกนลั่นสีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์อยากจะเอาคืนสุดๆตอนนี้เขาคิดตลอดว่าจะต้องเอาคืนให้ได้!!
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เกลียดทั้งสองคน...
"ผมน่ะ..รักทั้งสองคนที่สุดเลยล่ะ" ร่างเล็กพูดและยิ้มก่อนจะหลับตาดิ่งสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง..
"ของคัตจังก็เหมือนกับผมเป๊ะเลย!" มือเล็กคว้ามือของอีกคนมาดูแหวนที่เหมือนกันพร้อมกับยิ้มไปด้วย
"ก็เหมือนดิ สั่งทำแบบเดียวกัน" ท่าทางมิโดริยะดีใจมากเขาอารมณ์ดีจนไม่ยอมหลับยอมนอนเลยทีเดียวและยังยิ้มตลอดอีกด้วย
"งั้นเมื่อเช้าโทโดโรกิคุงก็ไปซื้อนี่สินะครับ!?" มิโโริยะหันไปทางโทโดโรกิที่นอนนิ่งอยู่
"อือ" เขาตอบสั้นๆและหันมาหามิโดริยะลูบผมนุ่มๆของร่างเล็กข้างๆด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
"ว่าแต่ทั้งสองคนทะเลาะอะไรกันหรอ?" คนตัวเล็กถามอย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก..ตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจแล้วนายพักผ่อนเถอะ" โทโดโรกิพูดเลี่ยงไม่ตอบคำถามเขาดึงมิโดริยะเข้ามากอดและบอกให้นอนได้แล้ว
"เอ๋ ก็ผมอยากรู้นี่"
"อยากรู้ทำไมไม่ถามฉันบ้างล่ะ หืม?" บาคุโกวพูดขึ้น
"งั้นผมถามคัตจังก็ได้" มิโดริยะหันมาทางบาคุโกวที่นอนอยู่ทางขวา คนผมบลอนด์ยิ้มในใจอย่างมีความสุขเขาลุกขึ้นปิดไฟทำให้ห้องมืดแต่ยังมีแสงสว่างจากพระจันทร์ที่ส่องแสงมาทางบานหน้าต่างตรงปลายเตียง เขากลับมานอนที่เดิมและโอบเอวมิโดริยะเอาไว้พร้อมกับกระซิบว่า
"ก็เถียงกันเรื่องใครจะได้ 'ทำ' ก่อนยังไงล่ะ" น้ำเสียงขี้เล่นของบาคุโกวทำเอาร่างเล็กขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งที่อากาศไม่ได้เย็นเลยสักนิดนั่นทำให้รู้ว่าควรนอนได้แล้วไม่น่าถามเลย บ้าจริง!
"อือ..งั้น..ราตรีสวัสดิ์นะครับ" มิโดริยะหลับตาลงและหันไปทางโทโดโรกิทันที
"เดกุ! คิดว่ามาชวนฉันพูดเรื่องแบบนี้แล้วจะนอนหลับง่ายๆะโว้ย!"
จะไม่ทนแล้ว!
นั่นคือสิ่งที่เขาคิดตอนนี้ส่วนโทโดโรกิที่ดูจะไม่คำอะไรอยู่เฉยๆ แต่ความจริงกำลังยิ้มบางๆอย่างมีความสุขกับคนตัวเล็กในอ้อมกอดพอถูกบาคุโกวแย่งไปก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที
"คะ..คัตจัง.." แก้มสีขาวของมิโดริยะถูกย้อมเป็นสีแดงจากอาการเขินรุนแรง...การนอนอยู่ใต้ร่างของบาคุโกวถึงจะบ่อยแล้วแต่ก็ยังสร้างความตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้สัมผัส..ลมหายใจของร่างเล็กเริ่มรุนแรงขึ้น..
"อะไรเล่า" คนที่ถูกเรียกชื่อหันหน้าไปทางอื่นหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
"บาคุโกวไม่ใช่ว่าให้ฉันทำก่อนหรอกหรอ" โทโดโรกิพูดเสียงเรียบ
"ฉันบอกตอนไหน..ไม่สักหน่อย!" นัยน์ตาสีแดงอำพันฉายแววคัดค้านขึ้นมาเชิงไม่เห็นด้วย
"งั้นมิโดริยะ..จะให้ใครทำก่อนหรอ?" โทโดโรกิหันไปถามมิโดริยะ
"มะ...มาถามผมไม่ได้สักหน่อยไม่มีใครได้ทำทั้งนั้นแหละ..ผมจะ..นอน" เสียงค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆจากแรงกดดันของสายตาทั้งสองคน..
"ไม่ได้ทำตั้งหลายอาทิตย์แล้วนี่...มิโดริยะ" คนผมแดงพูดด้วยน้ำเสียงฟังดูออดอ้อนให้ร่างเล็กใจอ่อน
ทำให้ร่างบางไร้ทางเลือก..ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำสักหน่อย! ก็มันเขินนี่นา!! มิโดริยะยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้และตอบกลับไปเสียงเบา
"ถะ..ถ้านิดเดียว..ก็ได้โทโดโรกิคุง" มือเย็นของโทโดโรกิเข้าโอบท้ายทอยร่างบางให้เข้าประชิดหน้าเขายิ้มอย่างพอใจและหันไปพูดกับบาคุโกว
"วันนี้ฉันทำก่อน" บาคุโกวเห็นอย่างนั้นก็ถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างก้าวร้าวและยอมปล่อยมิโดริยะโดยดี โทโดโรกิยิ้มอีกครั้งเขาคว้าตัวร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขนและกดจูบหวานลงบนริมฝีปากนุ่มสีเชอรี่
"อือ..อือ" เสียงครางตอบรับจากรสจูบแสนหวานเป็นที่พอใจแก่ร่างสูงไม่น้อย
"ไอ้แมวขโมยเอ้ย" บาคุโกวพูดเขาอยู่นิ่งไม่ได้หลังจากได้ยินเสียงครางหวานๆของร่างบางแล้ว...
อยากได้ยินอีก...อยากให้มันครางชื่อเรา..
มือหยาบสอดเข้าใต้เสื้อสีขาวตัวบางจากด้านลังสัมผัสเนื้อนิ่มราวกับขนมอย่างอ่อนโยน...
"เดกุ..." เสียงกระซิบแผ่วเบาที่หูทำให้ร่างที่ถูกสัมผัสเริ่มสั่นมากกว่าเดิม มือหนาค่อยๆสัมผัสตุ่มไตนุ่มใต้ผ้าขาวอย่างสนุกมือ...เขาทำอย่างที่ชอบทำ
"อ่ะ..อือ..คะ..คัต..จัง" เสียงครางออกมาหลังจากโทโดโรกิถอดจูบและหันไปสนใจต้นคอขาวของมิโดริยะที่ตอนนี้ดูเซ็กซี่มาก..เม็ดเหงื่อค่อยๆซึมออกมาจากทุกส่วนของร่างกายจากอากาศที่เริ่มร้อนรอบตัว
คนผมแดงกดจมูกลงตรงซอกคอขาวและสูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคยของร่างบาง
"มิโดริยะเนี่ย...หอมจัง..หอมมาก" มือที่ว่างอยู่ของโทโดโรกิสอดเข้าไปแตะสัมผัสร้อนบริเวณช่วงร่างของคนตัวเล็ก
"ฮือ" มิโดริยะร้องออกมาอย่างประท้วงใบหน้าแดงกำริมฝีปากบางที่สั่นระริกด้วยความเขินอายควบไปด้วยต้นขาสีขาวที่เผยให้เห็นจากกางเกงขาสั้นที่บาคุโกวดึงขึ้นมา...เสียงหอบหายใจถี่นั่นยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่เข้าไปอีก! แค่นี้ก็จะอดใจไม่ไหวแล้ว
"อะ..! โท..โทโดโรกิ..คุง" ร่างเล็กกระตุกร้องลั่นความเสียวซ่านแล่นผ่านจากท่อนล่างที่ถูกกอบกุมโดยมือใหญ่ตอนนี้เหมือนเป็นหน้าที่ของโทโดโรกิคนเดียวเขาเลียริมฝีปากตัวเองอย่างพอใจที่ได้สัมผัสมิโดริยะอย่างเต็มที่และขยับ ส่วนบาคุโกวได้แต่อดใจรอให้โทโดโรกิได้ทำก่อนเขาเพียงแค่สัมผัสร่างเล็กเท่านั้นมือยังคงสัมผัสเนินอกแบนราบของมิโดริยะไม่เบื่อ
"อ่ะ..คัตจัง..กัด" มิโดริยะพูดเสียงหลงเนื้อตัวเกร็งไม่ขยับไปราวสามวิ
"ทำไม กัดไม่ได้รึไง"
"ปะ..ป่าว..มันเจ็บ..อือออ" ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องกลืนลงคอไปโทโดโรกิกดจูบอีกครั้งและเริ่มรุกล้ำไปในโพรงปากหวานอย่างรุนแรกจนพอใจและผละริมฝีปากออก
"หวานจังเลยนะ"
"กะ..ก็..กินเค้กมา"
"เร็วๆดิวะ" บาคุโกวเริ่มหงุดหงิดและพูดออกมาสีหน้าที่อดกลั้นสุดขีด
"อืม..." มือร้อนค่อยๆขยับอีกครั้งทำเอาร่างบางร้องเสียงหลงจากสัมผัสเสียวซ่านจากข้างล่างไม่นานก็ปล่อยน้ำรักสีขาวเปรอะบริเวณท้องน้อย
"ทำเลอะเทอะอีกแล้วนะแกเนี่ย..." บาคุโกวดึงมิโดริยะให้หันมาหาตัวเองด้วยแรงที่แทบจะไม่หลงเหลือของร่างเล็กนั้นทำให้ยอมทำตามโดยง่ายแขนบางๆ รีบโอบรอบต้นคอของผมอารมณ์ร้อนตรงหน้าเอาไว้เป็นที่ยึดเกาะ
"ถอดเสื้อ" บาคุโกวออกคำสั่งเสียงแข็ง...ตอนนี้เขาอยากจะทำรอยไว้ที่คอขาวๆของมิโดริยะจะแย่อยู่แล้ว อยากกัด อยากเห็นผิดขาวๆ ร่างเล็กกลั้นใจถอดเสื้อสีหน้ายังคงแดงก่ำเหมือนเดิม
"อ้ะ!" เขารีบกอดร่างสูงตรงหน้าทันทีที่ช่องทางรักด้านหลังถูกสัมผัส..เจลหล่อลื่นที่ถูกเทราดตั้งแต่สะโพกลงไปถึงข้างหลังทั้งเย็นทำให้สะดุ้งอีกครั้ง
นิ้วเรียวยาวสอดเข้าในช่องทางรักและขยับอย่างชำนาญไม่รีบร้อนเพื่อให้ร่างเล็กพร้อมที่สุดเขาค่อยๆเพิ่มเข้าไปอีกนิ้ว
"อึก..อือ" มิโดริยะครางเสียงต่ำอย่างอดกลั้น รู้สึกตัวอีกทีที่ต้นคอก็มีแต่รอยเต็มไปหมดแล้ว...
"อ่า..มิโดริยะ..ไม่ไหวแล้ว" คนสั่นเครือแสดงถึงความอดกลั้นอารมณ์ของร่างสูงถึงขีดจำกัดแล้ว
"อะ..เดี๋ยวสิครับมัน..อื้อ!!" เขายังไม่พร้อม..แต่ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อนเพรราะความรู้สึกจุกแน่นเข้ามาแทนที..แก่นกายใหญ่ค่อยสอดเข้ามาในช่องทางรักสีหวานฉ่ำ
"อึก..!" ร่างแกร่งพยายามทำให้ช้าที่สุด...เขาค่อยๆสะกดอารมณ์ของตัวเองทีละนิดและทำช้าๆ
"อ๊า! โท..โทโดโร..กิคุง..อือ..แฮ่ก---" ริมฝีปากถูกครอบครองโดยบาคุโกวอีกครั้งเขากดจูบเร่าร้อนจนทำให้ลืมความเจ็บไปได้ในช่วงเวลาหนึ่ง มือเล็กที่เกาะไหล่อยู่หมดแรงแทบจะล้มลงไปกองเพราะความเสียวจากช่องทางหลังที่เชื่อมต่อกันอยู่
"เดกุ..อ่า ไม่ไหวแล้ว บ้าเอ้ย!" อีกฝ่ายสบถคำหยาบคายออกมาอีกครั้งเขากัดลงที่ผิวนุ่มของมิโดริยะอย่างโมโหจากอารมณ์ที่ยังไม่ได้ถูกปลดปล่อย..ผิวขาวที่เคยเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยกัดและตราประทับสีกุหลาบ..
"อึก..อ๊า! เจ็บนะคัตจัง..กัดเบาๆสิ..ฮื่อ" มิโดริยะพูดทั้งหอบหายใจเหนื่อย
"เร็วสิวะไอ้ครึ่งสี"
"ใจเย็นสิบาคุโกวนี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย" หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มขยับ
"อือ.." ร่างเล็กครางเสียงเบา..ความรู้สึกเจ็บค่อยๆ แผ่เข้ามาจนต้องครางออกเสียงดังแทบไม่เป็นภาษามือเล็กจิกลงแผ่นหนังแกร่งของบาคุโกวสะโพกสวยยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ โทโดโรกิเริ่มกดเสียงต่ำและแทบควบคุมสติตัวเองไม่อยู่..
"เรียกชื่อฉันสิ.." ร่างสูงกระซิบและขบเม้มใบหูเล็กอย่างหลงใหล
"ชะ..โชโตะ..คุง" ความรู้สึกดีหลังจากได้ยินมิโดริยะเรียกชื่อเขาออกมา..ครั้งแรก
มิโดริยะเนี่ย...น่ารักจริงๆ ถ้าทำแบบนั้นต้องถูกโกรธแน่ๆเลย
"อ๊า! อึก..จะ..เจ็บ..โชโตะคุง อึก!" มิโดริยะร้องออกมาเมื่อคนข้างหลังเริ่มออกแรงขยับสะโพกแรงขึ้นเรื่อยๆ มือเขาเริ่มสัมผัสแก่นกายร่างเล็กอีกครั้งและขยับมันพร้อมกัน
"มิโดริยะ..อ่า.."
"อืื้อ! แฮ่ก..แฮ่ก" ร่างเล็กปลดปล่อยอีกครั้งพร้อมกับโทโดโรกิที่ปล่อยใส่ข้างหลังอย่างไม่บอกไม่กล่าว
ทำเอาร่างเล็กพองแก้มโมโห "โชจัง...แกล้งผมรึไง"
"ป่าวซักหน่อย..มิโดริยะ"
"ถอยเลย..!" บาคุโกวออกคำสั่งและฉุดมิโดริยะเข้ามานั่งตัก
"เอ่อ..คัตจัง.." ร่างสูงตรงหน้าไม่พูดอะไรเขาเริ่มประกบจูบอย่างเราร้อนเหมือนโหยหากันมานานมือสัมผัสยอดดอกสีชมพูตรงหน้าอกแบนสร้างความเสียวซ่านให้ร่างเล็ก
"ไม่ไหวแล้ว" เขาพูดเสียงเบา "นี่ครั้งที่สองแล้วเพราะงั้น...ชั้นจะเข้าไปทีเดียวแล้วกัน" แก่นกายค่อยๆสอดเข้าทางช่องทางรักเขาสอดเข้าไปในครั้งเดียว
"อ๊า! คัตจัง..บ้า! บ้า!" มิโดริยะร้องออกมามือก็กดจิกแผ่นหลังของบาคุโกวลึกขึ้น ตอนนี้เขาไม่สนว่าจะถูกด่าว่าอะไรหรือถูกด่าแค่ไหนก็ไม่โกรธอยู่แล้วเขาจับสะโพกเล็กและค่อยๆขยับด้วยตัวเองจนถึงจุดยอดสุดและปล่อยน้ำรักสีขุ่นในตัวร่างเล็ก ความรู้สึกร้อนรุ่มที่แล่นเข้ามาอีกทำเอามิโดริยะหลับตาอีกครั้งมือยังคงโอบกอดแผ่นหลังและจิกใช้มันไม่หยุด..ทั้งรู้สึกดี และ เจ็บในเวลาเดียวกัน...ทำให้รู้สึกว่าเป็นคนหลายใจสุดๆ
"ฮือ..พอแล้วนะครับ..เจ็บ..."
"มิโดริยะ..ไม่ได้หรอก" โทโดโรกิพูดขึ้นสีหน้าแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้ปรากฎให้เห็นบ่อยนักทำเอาร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคอยังยาก...
"ทะ..ทำไมหรอครับ..พอแล้วสิ"
"ดูเหมือนแหวนชั้นจะหายน่ะ...มิโดริยะเป็นคนเอาไปรึป่าวนะ?" มิโดริยะหน้าซีดลงทันที...
แผนสูงจังเลยนะครับโชจัง...!! บ้าไปแล้ว!!!
ร่างเล็กกรีดร้องในใจคนเดียวมองหน้าบาคุโกวที่ยกยิ้มอย่างมีความสุขพูดขึ้น
"อืม...ดูเหมือนจะต้องหากันทั้งคืนเลยนะเนี่ย..เดกุ"
"ดะ..เดี๋ยวสิ! โชจังแกล้งผมนี่นา!" มิโดริยะตะโกนลั่นสีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์อยากจะเอาคืนสุดๆตอนนี้เขาคิดตลอดว่าจะต้องเอาคืนให้ได้!!
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เกลียดทั้งสองคน...
"ผมน่ะ..รักทั้งสองคนที่สุดเลยล่ะ" ร่างเล็กพูดและยิ้มก่อนจะหลับตาดิ่งสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง..
สนุกมากเลยค่ะ
ตอบลบ